ماشين

خودرو به وسايلي گفته مي‌شود كه بدون ارتباط با وسيله ديگر و به كمك نيروي ماشيني خود، قادر به حركت باشد.

اصولاً براي تمام وسايلي كه داراي منبع قدرت باشند و به خودي خود بتوانند حركت كنند، مي‌توان واژهٔ خودرو را بكار برد. ليكن كاربرد اين واژه در زبان ما داراي محدوده مشخصي است كه معمولاً به وسايل متحركي گفته مي‌شود كه همگي داراي حركت بوده و با زمين در تماس هستند.

شايد بتوان اولين ايدهٔ مكتوب در مورد وسيلهٔ نقليه‌اي را كه بدون نيروي انسان يا حيوانات قادر به حركت باشد، در ايلياد اثر هومر يافت. در قسمتي از رمان، هفاستوس (خداي آتش و فلزكاري) يك سه‌چرخهٔ متحرك مي‌سازد و از آن براي جابجايي استفاده مي‌كند. ∗ اما در عالم واقع، اين وسيله براي اولين بار در سال ۱۶۷۸ توسط پدر فرديناند فربيست مبلغ مسيحي بلژيكي در چين طراحي و ساخته شد كه توسط
بخار كار مي‌كرد. اين خودرو اوليه ۶۵ سانتي متر طول داشت و به عنوان وسيله سرگرمي براي امپراطور چين ساخته شده بود. اولين اتومبيل واقعي با نيروي بخار كه براي جابجائي انسان و بار بكار گرفته شد در سال ۱۷۶۷ توسط نيكلاس جوزف كان فرانسوي طراحي و ساخته شد. خودرو كان مي‌توانست ۴ تن بار به همراه ۲ خدمه را با سرعت ۷/۸ كيلومتر بر ساعت به حركت در آورد. اولين تصادف خودروئي جهان نيز با اين خودرو در سال ۱۷۷۱ اتفاق افتاد.

خودروهاي امروزي جهت توليد قدرت از سوخت‌هاي فسيلي استفاده مي‌كنند. اين خودروها همگي داراي موتورهاي درونسوز هستند كه با سو زاندن بنزين، گازوئيل و يا گاز طبيعي انرژي ذخيره شده در اين سوختها را به شكل انرژي جنبشي قابل استفاده در مي‌آورند. (اين كار در موتور خودرو انجام مي‌شود).

توان توليد شده در موتور خودرو به واسطه سيستم انتقال نيرو از موتور خودرو به چرخهاي آن منتقل مي‌شود. در واقع چرخهاي خودرو عامل ارتباط خودرو با زمين و به وجود آورنده حركت خودرو است. آنگاه حركت توليد شده به وسيله انسان، يا براي جابجايي و يا براي كشيدن وسيله ديگري مورد استفاده قرار مي‌گيرد.
خودرو برقي به خودروي مي‌گويند كه از باتري جهت نيروي محركه به‌جاي موتور درون‌سوز استفاده مي‌كند.
اولين خودروهاي برقي در قرن نوزدهم ظاهر شدند. توليد اينگونه خودروها با توليد انبوه اتومبيل احتراقي دچار افت شديد گرديد. اما برخي خودروهاي برقي همانند تسلا رودستر (يك خودروي لوكس برقي) و جنرال موتورز اي‌وي-۱ موفقيت آميز بوده‌اند.